Sinds vorig jaar september sport ik bij City Bootcamp, ik ben er via een vriendin terecht gekomen en stiekem vond ik het zo leuk dat ik er niet meer ben weg gegaan. Lekker met je neus in de buitenlucht sporten met een groep meiden (en zo nu en dan een verloren man ertussen), ik kan op dit moment geen leukere manier van sporten bedenken dan dat.
Tijdens de trainingen werd er ineens gesproken over de Strong Viking Run, en dan specifiek de Mud Edition. Want via City Bootcamp werd er ineens een startvak geregeld zodat alle Bootcampers mee konden doen. In eerste instantie leek het me allemaal niet zo heel aantrekkelijk. Ik had al een heftige blessure na de 10km Marikenloop van vorig jaar (die geen maand heeft geduurd maar zeker 3 maanden) dus een obstakelrun zag ik nu nog echt niet zitten.
Maar mijn trainer vond het wel wat voor mij en stelde het tijdens de lessen al een paar keer voor, en dan begint het toch te kriebelen om aan zoiets mee te doen. Zonder te weten waar ik me voor inschreef, ging ik begin januari naar de website van de Strong Viking Run en schreef ik me in voor de 7km obstakel run. Echt waar, zonder te weten wat het nou precies inhield. Tijdens de bootcamp lessen werd er steeds vaker benoemd wat er ging gebeuren en zonder dat ik het wist, had ik mijzelf dus ingeschreven voor de Mud Edition. Ik haat zand dat aan mijn lijf blijft plakken en tussen mijn nagels gaat zitten, maar toch had ik mijzelf ingeschreven voor deze modderige obstakelrun, jaiks!
De datum naderde en om de twee weken ging ik trouw trainen bij de bedafse bergen, een natuurgebied met zand en bergen. En ik zette mijn handen keer op keer in het zand zonder daar van te gruwelen. En voor ik het wist was het ineens 28 maart en stond ik aan de start van de Strong Viking Run. De warming up gaf me al zo’n enorme kick dat ik niet kon wachten om te beginnen. De muziek, de sfeer en de samenhorigheid, daar deed ik het voor. En toen het startsein klonk konden we gaan!
Samen met mijn sportmaatje M. gingen we af op het eerste obstakel, de muur. Geen idee hoe ik daar overheen zou moeten maar met een zetje lukte het ons beide vrij eenvoudig. En toen moesten we gaan rennen, door modder, klei of los zand. We zijn het allemaal wel tegengekomen. Hoe verder we kwamen in de race hoe smeriger we werden. Kruipen door de modder, van klei glijbanen af om vervolgens te eindigen in een heus modderbad of meters onder prikkeldraad doorkruipen met tientallen mensen om je heen en heel veel modder.
We hebben er uiteindelijk 2 uur over gedaan (!) en ik zat tot aan m’n oren onder de modder. Ik nam vijf kilo klei mee naar huis die nu verspreid ligt in de achtertuin en het uitwassen van mijn kleding was geen makkelijk klusje. Maar ik heb 7 km geploeterd, gerend en geklauterd door de modder en ik vond het geweldig! Ik kan niet wachten om dit weer te mogen doen!
